New York Times, Paul Griffiths:
“…Robin de Raaff's highly impressive Piano Concerto, with Ralph van Raat as soloist and Mr. Morlot conducting […] Mr. de Raaff has his own way of weaving together allusions to things as disparate as medieval music (again) and Varèse, and his own poetry.”


Frankfurter Algemeine, ikt:
“Wesentlich vielfältiger in Form und Ausdruck präsentierte sich hernach das Klavierkonzert von Robin de Raaff anläßlich der Uraufführung seiner Gesamtfassung. Mit klaren und prägnanten Konturen, beachtlicher virtuoser Eleganz und sich durchaus im Bereich des ästhetisch Schönen bewegenden Klangprogressionen zeigte sich das mit rund 15 Orchesterinstrumenten relativ sparsam möblierte Stück als brillanter Gegenentwirf zu einem Dekonstruktivismus, der sich grüblend-sackleinern gibt. Am Flügel kombinierte Ralph van Raat die tradiotionellen Facetten des technisch anspruchsvollen und effektsicheren Klavierparts überlegen mit der Gestik einer avancierten Tonsprache.”


The Boston Globe, Richard Dyer:
“…The Piano Concerto is sophisticated in structure and workmanship, and the slow central section rises to eloquence…”


Classical Music blog, Robert Hugill:
“…De Raaff's new concerto is complex and impressive…” “…Piano Concerto by the young Dutch composer Robin de Raaff, who is a pupil of George Benjamin's (to whom the concerto is dedicated). Balance was again in the forefront here as the composer has set the work for piano and some 12 instruments and percussion; each instrument of the orchestra represented by just 1 player. The intention was to allow the piano to speak easily. Given the extreme virtuosity required for the piano part, this was understandable and the results, played by the talented young pianist Ralph van Raat were dazzling in the extreme. De Raaff conjured up some ravishing textures and made the most of the contrasts available. Van Raat played from memory and was simply brilliant…”


The Times, Richard Morrison:
“Raaff’s Piano Concerto turned out to be a well-crafted, busy interplay of equals between the pianist (the able Ralph van Raat) and a chamber ensemble. Gamelan-like jangles were mixed with explosive, recurring rhythmic riffs, introspection with firecracker cascades of figuration. Its overall shape eluded me; but its incidental felicities were engaging.”


The Independent, Robert Maycock:
“Robin de Raaff's Piano Concerto, introduced sensitively to the UK by Ralph van Raat, pits incisive but determinedly non-virtuoso solos against a small, wind-dominated orchestra. It's packed with incident and builds towards an unresolved confrontation; a certain dryness in fast music gives way temporarily, and affectingly, to introverted Bartok-like stillness.”


NRC Handelsblad:
“…het Pianoconcert van De Raaff, een briljant werk, dat alle kwaliteiten bezit om een modern reprtoirestuk te worden.”

“…het dwingende Pianoconcert van de slechts enkele jaren oudere Robin de Raaff, dat onder handen van Ralph van Raat een fenomenale uitvoering beleefde.”


NRC Handelsblad, Ernst Vermeulen:
“…Passages van pure schoonheid in elegante pianoslierten wisselen af met heroïsche uitbarstingen ook knorrig krakende accenten, bieden een ruig tegenwicht. Maar bij alle extravertie is het concert ook rijk aan subtiele details, zoals in het langzame deel de inkleuring van een enkele puianotoon, eerst door de cello en later door de viool.”


Telegraaf, Thiemo Wind:
…”Het is een sprankelend, met zelfverzekerde hand en gevoel voor proporties geschreven werk. De textuur, waarin gezamenlijkheid en individualiteit subtiel op elkaar zijn afgestemd, is even kleurrijk als transparant. Stravinsky en Ravel klinken echoën erin na.”


Volkskrant, Frits van der Waa:
“…Het is een turbulent stuk met een stevige dissonantiegraad, waarin het briljante pianospel van soliste Pauline Post op allerlei manieren is ingebed in twinkelende ensembleteksturen. In weerwil van de hectiek en de schurende samenklanken gaat er, dankzij de boeiende instrumentatie, een duidelijke bekoring uit van het werk.”


Trouw, Anthony Fiumara:
“…Energiek en lucide gespeeld door Pauline Post en het Schönberg Ensemble riep het indrukwekkende werk assosiaties op met de kapotte tandwieltjesmotoriek van Ligeti en met de stuwende kracht van een Beethoven-symphonie.. Een kleukrrijke edelsteen, waarvan Reinbert de Leeuw de fonkelende instrumentatie mooi deed oplichten.”

De Volkskrant, Frits van der Waa:
“….with his new orchestral work Unisono, Robin de Raaff (36) has proven again to be one of the most interesting Dutch composers of his generation - if only by the necessity to renew himself. He certainly does so with Unisono,…"


Trouw, Anthony Fiumara:
“…The instrumentation’s symmetry (most striking with the two rattling percussionists flanking the orchestra) and the expansion and contraction of rhythmic warrants were unmistakably ‘De Raaff’ but the refined lyricism and the associative colour research (he writes beautifully for wind instruments) sounds like a new direction in his compositional technique…”


NRC Handelsblad, Jochem Valkenburg:
“…The tension increases steadily towards the end of the work which is captivating. De Raaff masters the orchestral colour palette exceptionally [... ] this orchestral work is certainly enticing…’

NRC Handelsblad, Kasper Jansen:
Headline: “Complexe opera RAAFF sterk en intrigerend”
“…Maar componist Robin de Raaff heerst weldegelijk in zijn eigen RAAFF…”

“De vaak machtige en monumentale muziek van Robin de Raaff is aansprekend eigentijds en polystilistisch door de verbinding van het ‘klassiek’ van strijkers en blazers met pop en jazz, met de klaaglijk ropende saxofoon, de basgitaar, de Fenderpiano en het slagwerk.

“…een overrompeld sterke opbouw…” “…stevig en allesbeheersend, eindigend met een serie harde akkoorden als een zuilengalerij na de epiloog van de producente Victoria…”

“RAAFF is nieuw neo-classicisme en een hoogst bijzondere voorstelling van een intrigeren stuk van opmerkelijk belang”


De Volkskrant, Roland de Beer:
Headline: “RAAFF is raar schimmenspel met goede muziek”
“… op de momenten dat De Raaff voortreffelijke muziek aflevert…”

“…De beste episoden van De Raaffs sterk gedetailleerde orkestpartij gaan op een intrigerende manier over De Raaff zelf. Prachtig zijn de beklemmende, zuigend georkestreerde ‘nachtmuzieken’ waarin de saxofoon het hoogste woord heeft.”
“De Raaff, even oud als Mozart toen hij stierf, maar wat minder ervaren op operagebeid, weet wel wat componeren is.”


Opera, Michael Davidson:
“…All this may sound superficially ‘hip’ but the piece actually had considerable emotional resonance.”

“…the sheer chaos of theatre life, the conflicts and dependency of creators and performers, the psychological mutations of hero and anti-hero, the basic muddle in a composer’s mind - all these themes were eloquently expressed in vocal writing that was potent when it was audible in Pierre Audi’s punchy production. This is a fascinating piece which I would like to see again…”


Trouw, Peter van der Lint:
“…Sterke, goeie muziek…”

De Volkskrant, Bela Luttmer:
Headline: “De Raaff opnieuw Highly Impressive”
“De componist Robin de Raaff heeft weer een uitstekend werk afgeleverd.”


NRC Handelsblad, Ernst Vermeulen:
Headline: “Bij Robin de Raaff valt alles op zijn plaats”
“Hij blijft structuralist en liefhebber van expressionistische klankexploraties, waarbij extreem lage instrumenten de toon zetten en net als bij Varèse onheilspellend ijle hoge glinsteringen de uiterste contouren vormen.
De drie fagotten nemen het voortouw, dissonerend aanzwellend om fortissimo te vergruiselen in piccolo’s en harpen.
Het middendeel is weer voor de fagotten, zoals ook het spetterend repeterend slotdeel met fagotten opent.”

NRC Handelsblad, Ernst Vermeulen:
Headline: “Concert De Raaff stays intrigueing”
“…herinnert in zijn allesbehalve mollige instrumentatie weer eerder aan een rijpe Varèse, vol vindingrijke details…” ”De solisten opereren in gelijk opgaande beweging als één pregnant instrument, terwijl het orkestrale kader is uitgewerkt als een soepel, dun-doorschijnend gordijn in de strijkers die pianissimo spelen.”


Het Parool, Paul Janssen:
Headline: “Craftmanship, fantasy and dare”
“Ze zijn er nog wel: jonge componisten die het supertrio vakmanschap, fantasie en durf al vroeg geheel in de vingers hebben. Zo iemand is Robin de Raaff. Deze 29-jarige componist presteerde het tijdens de Matinee op de vrije zaterdag om met zijn nieuwe Dubbelconcert voor klarinet, basklarinet en orkest overeind te blijven naast erkende grootheden als Edgar Varèse, Tristan Keuris and Jonathan Harvey.”

“Niet alleen beheerst hij zijn orkestpallet bewonderenswaardig goed, ook weet hij de luisteraaar met gedoseerde informatie, fantastische verassingen en stekelige wendingen bij de les te houden. Zijn Dubbelconcert blonk uit in geestigheid en doorzichtige gelaagdheid. Enerzijds is De Raaff een uitermate serieus componist die met complexe harmonieën en een enorm gelaagde textuur inhaakt op de verworvenheden van de na-oorlogse avantgarde. Aan de andere kant is hij een clown, een verleider, een componist dier er niet voor terugschrikt de klarinet en basklarinet Laurell en Hardey-duetten te laten spelen en een dwarrelend weefsel van stijgende en dalende guirlandes bijeen te houden met verborgen jazzaccenten.
Ondertussen weet hij ook te overtuigen met prachtige flageoletharmonieën in de strijkers, wonderschone multiphonics-pasages op de basklarinet en een betoog waar geen speld tussen te krijgen is.
Robin de Raaff, een componist om in de gaten te houden.”

THE TIMES, Geoff Brown:
“…But Robin de Raaff's newly commissioned Chalumeau made him an equal partner, blowing over the keys in an 11-minute whirlwind of changing textures and tintinnabulations. A rousing display piece, if not great music…”


Guardian unlimited arts reviews:
Chalumeau by Robin de Raaff, a sexy duet they commissioned - the results are thrilling.